„Stosunek do daru życia jest podstawowym sprawdzianem autentycznego stosunku człowieka do Boga i do człowieka, czyli sprawdzianem autentycznej religijności i moralności”
Jan Paweł II, II Pielgrzymka do Ojczyzny, Jasna Góra,19 czerwca 1983
Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego – Czym jest?
Duchowa Adopcja dziecka poczętego jest modlitewnym zobowiązaniem podjętym w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Włączenie się w dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego czyni nas duchowymi rodzicami dziecka, którego imię znane jest jedynie Bogu.
W jaki sposób ją podjąć?
Prywatnie lub publicznie – w kościele, we wspólnocie, czy podczas pielgrzymki. Należy wypowiedzieć formułę przyrzeczenia Duchowej Adopcji. Od zapamiętanego dnia początkowego – przez 9 kolejnych miesięcy – t.j. 40 tygodni – rozważać i odmawiać jedną tajemnicę różańcową (Ojcze Nasz i 10 Zdrowaś Mario), oraz specjalną modlitwę w intencji dziecka i jego rodziców. Do modlitwy można dołączyć dodatkowe postanowienia. Mogą to być np.: częsta Spowiedź i Komunia Święta, Adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Pisma Świętego, post o chlebie i wodzie, post od telewizji, alkoholu, papierosów, konkretna pomoc rodzinom wielodzietnym, osobom chorym, niepełnosprawnym, matkom samotnie wychowującym dzieci i.t.p. Należy podejmować postanowienia realne, mając na uwadze indywidualne możliwości ich wypełnienia.
Kiedy podjąć modlitwę?
Dzieci poczynają się każdego dnia, dlatego każdy dzień jest dobry, by rozpocząć ją prywatnie, biorąc pod opiekę duchową nowe życie. Wskazane jest podejmowanie przyrzeczeń Duchowej Adopcji w sposób uroczysty, podczas ważnych wydarzeń i świąt kościelnych, w których uczestniczy jak największa liczba wiernych (rekolekcje adwentowe, wielkopostne, pielgrzymki, święta Maryjne).
Kto może ją podjąć?
Każdy. Osoby świeckie, konsekrowane, mężczyźni, kobiety, ludzie w każdym wieku. Jedynie dzieci podejmują ją pod opieką rodziców.
Ile razy można podejmować modlitwę?
Można podejmować ją wielokrotnie, pod warunkiem wypełnienia poprzednich zobowiązań. Jeżeli modlitwa została przerwana na kilka dni wskutek zapomnienia, nie przerywamy Duchowej Adopcji, a jedynie przedłużamy ją o liczbę opuszczonych dni. Gdy przerwa jest dłuższa (miesiąc czy dwa), należy ponowić przyrzeczenie i starać się je dotrzymać.
Historia
Początki Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego wiążą się z objawieniami Matki Bożej w Fatimie. Modlitwa Duchowej Adopcji stała się odpowiedzią na wezwanie Maryi do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy które najbardziej ranią Jej Niepokalane Serce. Na grunt polski została przeniesiona w 1987 roku przez działającą w obronie życia młodzież akademicką skupioną we wspólnocie „Straży Pokoleń” przy paulińskim Kościele Świętego Ducha w Warszawie. W kościele tym, dnia 2-go lutego 1987 r. zostały złożone pierwsze przyrzeczenia Duchowej Adopcji. Stąd modlitwa rozprzestrzeniła się na całą Polskę i poza jej granice.
Pozwolenie Kościoła / Imprimatur
Modlitwa została wydana za pozwoleniem Kurii Metropolitarnej Warszawskiej (31 marca 19987r. Nr. 1687/K/87. Ceremoniał przyrzeczeń – Kuria Biskupia Gdańska 27.09.1994 r. Ks.dr Lauer – Wikariusz Generalny. Duchowa Adopcja otrzymała błogosławieństwo Ojca Świętego Jana Pawła II (List Sekretariatu Stanu z dnia 25.04.1994r. przesłany na ręce Przeora Klasztoru Jasnogórskiego Ojca Szczepana Kośnika).
Świadectwo
Obroną życia zajmuję się od 1984 roku. Moja wielka przygoda zaczęła się wiele lat temu w Fatimie. Pewien zakonnik podarował mi dwie figurki: figurkę Matki Bożej Fatimskiej i Matki Bożej Karmiącej Małego Jezusa. Niedługo po tym wydarzeniu zaczęłam uczęszczać na spotkania modlitewne grupy Odnowy w Duchu Świętym. Podczas modlitwy wstawienniczej o wylanie darów Ducha Świętego Jezus bardzo mocno dotknął mojego serca. Znakiem, który wtedy szczególnie do mnie „przemówił” była podarowana mi przez kogoś fotografia nienarodzonego dziecka ukrytego w ludzkiej dłoni, z podpisem „Jestem bezpieczny”. Od tamtej pory pragnienie ratowania życia nigdy już mnie nie opuściło. Wierzyłam, że Pan Bóg stworzy takie okoliczności, w których moje pragnienia się urzeczywistnią. Tak też się stało. Niedługo potem zostałam poproszona o spotkanie z młodzieżą w jednym z warszawskich liceów. Z tego spotkania zrodziły się następne – w szkołach, wspólnotach, na pielgrzymkach. Z Duchową Adopcją zetknęłam się poprzez grupę młodzieży zaangażowanej w obronę życia skupionej w „Straży pokoleń”, działającej przy Kościele OO. Paulinów w Warszawie. W 1989 r. odbyłam pielgrzymkę do Ziemi Świętej. W Betlejem – w miejscu narodzenia Jezusa – położyłam maleńką postać dziesięciotygodniowego dziecka i modliłam o to, aby to modlitewne dzieło dotarło do wszystkich miejsc na świecie. Dokładnie 9 miesięcy później zostałam zaproszona z modlitwą Duchowej Adopcji do pierwszej parafii. Od tego czasu zaczęła się moja nieustanna wędrówka apostolska. Do chwili obecnej odbyłam tysiące spotkań, dzieląc się osobistym świadectwem i promując Duchową Adopcję podczas pielgrzymek, rekolekcji kapłańskich, młodzieżowych, w szkołach, seminariach duchownych, zakładach karnych, mediach katolickich oraz parafiach polskich i zagranicznych (m.in.: Ukraina, Białoruś, Litwa, Niemcy, Anglia, Francja, Chorwacja, Węgry, Izrael). Byłam świadkiem uzdrawiającej mocy Boga, płynącej z tej skromnej modlitwy oraz wielu łask i cudów, które zgromadziłam w obszernej dokumentacji. Tysiące ludzi młodych, podejmujących modlitwę Duchowej Adopcji podczas pieszych pielgrzymek na Jasną Górę, powierzyło swoje życie Matce Bożej i podjęło zobowiązanie życia w czystości przedmałżeńskiej. Siła tej modlitwy jest naprawdę wielka. Istotą Duchowej Adopcji jest ochrona życia poczętego – daru samego Boga. Jest ona również dziękczynieniem za własne życie, a zarazem dopełnieniem daru rodzicielstwa dla tych, którzy nie mogą mieć własnych dzieci. Stanowi też szansę ekspiacji – wynagrodzenia – dla kobiet, które zabiły swoje nienarodzone dziecko. W sercu takich kobiet istnieje pragnienie oczyszczenia i pokuty, gdyż są one stworzone by kochać i dawać życie. Grzech aborcji powoduje w ich psychice ogromne spustoszenia, które medycyna nazywa syndromem post-aborcyjnym. Duchowa Adopcja jest bardzo skutecznym lekiem na zranione serca matek i ojców, ponieważ przywraca pokój w rodzinach. Przynosi również wielkie owoce wśród młodzieży, która dzięki niej w sposób bardziej dojrzały przygotowuje się do sakramentu małżeństwa. Z modlitwy Duchowej Adopcji wyrosło 9 inicjatyw apostolskich w obronie życia i rodziny, promowanych przez animatorów Centralnego Ośrodka Duchowej Adopcji z siedzibą na Jasnej Górze w Częstochowie. Moderatorem dzieła Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego jest Ojciec Stanisław Jarosz – paulin z Jasnej Góry.